دیابت و خانواده
دیابت و خانواده امروزه دیابت کودکان و نوجوانان به راحتی قابل‌کنترل است برخورداری از یک زندگی پر از نشاط و شادی با توجه به بیماران مزمنی مانند دیابت تنها به سعی و کوشش پزشکان و پرستاران در کلینیک با بیمارستان بستگی ندارد بلکه بزرگترین و مهمترین بخش درمان در دست والدین کودکان و نوجوانان دیابتی است.
دیابت فرزند بر کل خانواده اثر می‌گذارد، بنابراین لازم است اعضاء خانواده در مراقبت از کودکان مبتلا به دیابت همکاری کنند. والدین باید خود را با بیماری فرزند خود سازش دهند و سعی کنند مشکلات را با هم حل کنند. با فرزند خود ارتباط خوبی داشته باشند زیرا احساس ترس، نگرانی، عصبانیت و افسردگی والدین به کودک نیز منتقل می‌شود.
دیابت و خانواده در ابتدای تشخیص دیابت برای کودک، والدین یا خون کودک ممکن است دچار شوک و انکار بیماری شوند این مرحله از چند روز تا چند ماه و گاه بیشتر ادامه پیدا می‌کند. در این مرحله لازم است والدین و کودک توسط تیم بهداشتی (مثل پزشک، پرستار) و انجمن دیابت حمایت شوند تا این مرحله خوبی به پایان یابد.
بعد از مرحله شوک و انکار برخوردهای دیگری به صورت غصه یا احساس گناه خود را نشان می‌دهد. بعضی از والدین ممکن است خود و یا کودک را برای بیماری مقصر بدانند و مرتب فرزند خود را سرزنش کنند. والدین باید بدانند که هیچکس در پیدایش این بیماری مقصر نیست.
والدین تا زمانی که فرزندشان در درمان دیابت خود استقلال پیدا نکرده است. کاملاً مراقب باشند ولی باید در نظر داشته باشید که زیاده‌روی در این کار موجب وابستگی بیش از حد کودک شده، رشد و تکامل او را به تاخیر می‌اندازند.
توصیه های مهم در مورد دیابت کودکان
در هنگام مراقبت از کودک نباید خود یا کودک را سرزنش کرد چون این کار سبب بروز مشکلات عاطفی در کودک و در نهایت سرکشی و عدم پیروی وی خواهد شد.
- بیماری دیابت فرزند خود را بپذیرد
- اعضاء خانواده به یکدیگر کمک کنند
- با انجمن دیابت در ارتباط دائم باشند
- با فرزند خود ارتباط مطلوبی داشته و کنترل دیابت را به نحو احسن انجام دهد
دیابت و خانواده والدین باید به رفتار فرزند خود در سن مدرسه توجه داشته باشند کودک در این سنین با محیط مدرسه و دوستان جدید آشنا می‌شود علاقه دارد با دوستان خود ارتباط داشته باشد بنابراین غیبت مکرر از مدرسه یا بستری شدن مکرر یا از دست دادن دوستان ممکن است وی را نگران کند والدین باید فرزند خود را تحت حمایت خود قرار داده و او را تشویق کنند که نگرانیهایش را ابراز دارد.
اگر کودک از سوی دوستان خود طرد شود یا احساس کند که با دیگران فرق دارد ممکن است احساس تنهایی کند بنابراین حمایت والدین از فرزند در تمام شرایط لازم است.
پیاژه یکی از روانشناسان می‌گوید: «کودکان آدم بزرگهای کوچک نیستند قدرت فکر کردن آنها کم نیست بلکه طرز فکرشان فرق می‌کند».
بنابراین کودک در سن مدرسه به خوبی فکر می‌کند و قدرت یادگیری دارد لذا باید آنها را همراه با والدین در کلاسهای آموزشی مخصوص کودکان دیابتی شرکت داد و توضیحات ساده درباره دیابت، او را در راه انجام آزمایشها و تزریق انسولین تشویق کرد.
بررسی های متخصصین در مورد دیابت کودکان
متخصصین سعی دارند که کودکان هر چه زودتر استقلال پیدا کنند و بتوانند بدون کمک والدین به تنهایی کنترل (بیماری) خود را به دست بگیرند.بعضی از کودکان بخصوص در سنین قبل از مدرسه از تزریقات می‌ترسند و آن را به عنوان تنبیه خود می‌دانند. والدین باید برای کم کردن اضطراب کودک، حین و بعد از تزریق کودک را نوازش کنند تا کودک آن را به‌عنوان تنبیه تصور نکند.
دیابت و خانواده والدین باید تزریق انسولین را بدون تصور اینکه به کودک صدمه‌ای وارد می‌کند انجام دهند و آن را به عنوان قسمتی از زندگی کودک بپذیرد.
نوجوانان به علت رشد ناگهانی جسمی و تغییر ظاهری بدن از نظر سازش با دیابت مشکل بیشتری نشان می‌دهند آنها معمولاً سرکشی می‌کنند. بیماری را انکار می‌کنند و یا آزمایشها را اشتباه پاسخ می‌دهند. آنها دوست دارند وابستگی خود به والدین را کاهش د هند و در نتیجه ممکن است نسبت به والدین خشمگین شوند. در این موقع والدین باید رفتار نوجوان را درک کنند و مسئولیت بیشتری به وی بدهند و او را برای بیان احساسات خود تشویق کنند والدین باید فرزندان خود را برای ارتباط با کودکان دیابتی دیگر تشویق کنند تا آنها بفهمند که تنها نیستند.